Alweer een paar weken geleden ben ik gevraagd om samen met een collega een training in Den Haag bij het Straatconsulaat te verzorgen. Het zou om 6 bijeenkomsten gaan. 3 van de 6 bijeenkomsten vielen precies in de Ramadan. Nu heeft het vasten mij er nooit van weerhouden om mijn werk te doen. Dus ook deze keer niet. Ik heb het thuis wel even overlegd, want de kans was groot dat ik niet op tijd voor het verbreken van de vasten thuis zou zijn. Maar zoals verwacht was het geen probleem.
Vandaag was de 4e bijeenkomst van de Eigen Kracht training. En daarmee de laatste bijeenkomst die in de Ramadan valt. Na elke bijeenkomst wordt er gezamenlijk gegeten. Al gelijk de 1e keer dat ik niet mee kon eten, omdat ik vastte, werd er geregeld dat ik mijn eten in een bakje mee kreeg. Dit werd zo van zelfsprekend geregeld voor mij, dat ik er verlegen van werd. Zoveel zorg dat ik mijn deel kreeg. Een nieuwe ervaring.
De Eigen Kracht Training, is een voorloper van de training werken met eigen ervaring. Brengt mij terug in de tijd, nu 17 jaar geleden. Ik was 17 jaar geleden zelf een van de deelnemers van deze training. Het doel van de training was, kijken of de deelnemers voldoende in herstel zitten, daarmee niet te kwetsbaar zijn, wat eigen herstel in de weg kan zitten, om vervolgens door te stromen naar zoals toen gezegd werd de training Werken met Eigen Ervaring. Niet alle deelnemers haalden de eindstreep. Een paar deelnemers vonden het delen van ervaring met anderen, maar ook het aanhoren van de verhalen van anderen te heftig. Het is goed om grenzen aan te geven en niet kost wat kost door te gaan. Dat levert uiteindelijk ook geen resultaat op.
Het gaat mij te ver om mij na jaren nog te herinneren hoe de training in elkaar gezeten heeft, het enige weet ik nog dat ik veel over mijzelf heb geleerd. Ik leerde hoe ik omging met mijn kwetsbaarheden. Maar vooral ook hoe ik die kon omkeren naar kracht. Met die kennis gaat niet vanzelf. Daarna is het nog een heel proces geweest, van groepslid, naar ervaringsdeskundige, en nu uiteindelijk naar trainer.
Wat een mooie ervaring is dit. Een mooie groep mensen die met elkaar op weg zijn. Ze kenden elkaar al, en mijn collega en ik moesten hen nog leren kennen. Maar we zien een proces van saamhorigheid, van vertrouwen en samen gaan we ervoor, met de week groeien.
Bijzonder om te zien, het respect wat ieder heeft voor de ander.
Zelf kan ik mij nog wel eens druk maken over wat anderen over mij denken. Of ze mij in een hokje gaan plaatsen. Ik weet dat ik mijzelf daar mee in een hokje plaats. Een soort overlevingsstatie. Als ik het zelf al doe dan hoeft een ander het niet te doen. Alsof dat minder pijnlijk is. Nergens voor nodig die gedachten, maar soms zijn ze er gewoon.
Daarmee is deze groep voor mij een wake up call geweest. Wakker worden, ontspan, er is niemand die iets van mij vindt, ik mag gewoon zijn wie ik ben. Ik heb weer een hoop geleerd vandaag.
0 reacties