Mantelzorg

Mantelzorg

Mantelzorg is geen keus, dat sluipt erin en ben je dan ineens .

Het begon met een zieke buurman. Niemand om hem heen die naar hem om kon kijken, dus bood ik aan om in ieder geval koffie te maken en zijn boterham tussen de middag klaar te maken.

Na een maand van zorg, wat steeds verder uitbreidde, overleed de buurman. Ik heb zijn zoon geholpen met het regelen van de begrafenis, de koffie en broodjes na afloop en toen was het klaar.

Dacht ik. De zoon kon in de woning blijven wonen, maar bleek het alleen niet te redden.Het begon met wat schoonmaken, tot heel veel opruimen en schoonmaken, eten koken en af en toe boodschappen doen. Inmiddels zijn we 30 jaar verder.  De buurman is al jaren niet meer mijn buurman. De huizen waarin we woonden, moesten worden afgebroken omdat ze oud waren en plaats moesten maken voor nieuwbouw. Maar het contact is wel gebleven. De zorg hield niet op door te verhuizen. De belangrijkste reden was het ontbreken van familie , vrienden of een netwerk waar hij op kon rekenen.

In de beginjaren kreeg ik reacties van Marokkaanse vrouwen om mij heen. Het is een man alleen, dat kan je man nooit goed vinden dat je naar hem toe gaat. Ik heb keer op keer uitgelegd dat omkijken naar je buur als deze hulp nodig heeft een Islamitische plicht is. Niet alleen een buur die moslim en familie is heeft rechten op hulp, ook de buur die geen familie is heeft recht op hulp. Na dit de nodige keren uitgelegd te hebben, was mijn standpunt wel bekend en werd er niet meer over gesproken. In ieder geval niet met mij.

Door de jaren heen is de zorg behoorlijk veranderd en ligt de nadruk veel meer op de wens en de mogelijkheden van de cliënt, waardoor het aanbod van zorg niet meer automatisch gebeurt.
Dat maakt het zorgen voor iemand die zichzelf niet kan redden wel een stuk zwaarder.

Zo werd ik gebeld door de thuiszorg dat hij gevallen was en zijn enkel gebroken had. Er moest dus iemand mee naar het ziekenhuis.  Het begint dan met wachten op de ambulance  en vervolgens naar de EHBO. Nadat zijn enkel gezet was en in het gips was ingepakt, kwam de arts naar mij toe. “ U kunt hem meenemen hoor” werd er gezegd. Meenemen? Ho wacht even. Ik zei tegen de arts: “ ja maar deze mijnheer woont alleen. Hoe moet dat gaan dan?  “oh  oh dan moet er een indicatie geregeld worden, maar dat kan allemaal best wel even duren”  Het klonk alsof dat veel werk was waarop niet gerekend was.

Had ik een keus?  De buurman toch meenemen of wachten tot er iets geregeld kon worden? Het eerste was geen optie dus werd het de tweede: wachten.Gelukkig duurde het niet te lang . Voordat we twee uur verder waren , zat de buurman in de logeerkamer van een zorginstelling en kon ik naar huis.

Ik ging naar huis met de grote verbazing dat niemand vroeg of ik familie was of welk verband ons contact had. Iedere keer weer werd aangenomen dat ik de echtgenote was. Wanneer ik zei dat ik de mantelzorger ben , geen familie maar alleen een buurvrouw van vroeger, verandert de reactie compleet: O wat goed dat je dit doet, en dat al zo lang.

Goed? Wat doe je als er niemand is die het over kan nemen? Dan is doorgaan voor mij de enige optie. Wel moet ik mijn grenzen goed in de gaten houden en bewaken, want ik ben de enige die voor mijzelf weet wat ik aankan en wanneer het niet meer gaat.Dus vooral scherp op blijven letten is voor mij de boodschap.