Ik had nooit verwacht dat ik zoveel moeite zou hebben, om het eetpatroon wat ik van thuis uit had aan te passen. Met eetpatroon bedoel ik niet alleen de tijden waarop bij ons thuis gegeten werd, maar vooral ook de producten die voor een moslim niet zijn toegestaan. Zo heb ik bijvoorbeeld jaren lang lopen watertanden als ik in de HEMA de geur van de worsten rook. Daar heb ik er heel wat van op in mijn jonge jaren. Ik kocht rustig een aantal stukken tegelijk. Dat met de gedachten een om nu op te eten, een om onderweg op te eten en een om straks thuis op te eten en een die misschien wel bij mijn avondeten kan. Opgeteld dus 4 stukken is twee hele worsten. Als ik lang onderweg was voordat ik thuis aankwam, kon het zo maar gebeuren dat alle stukken al op waren. Erwtensoep werd klaargemaakt met varkensvlees. Peen en uien werd gegeten met klapstuk. En zo kan ik nog wel even doorgaan.
Nu neem ik niet alles voor zoete koek aan als mij verteld wordt wat ik moet doen. Ik wil graag weten wat er van mij verwacht wordt. Helaas is niet alle informatie eenduidig. Zoveel monniken zoveel kappen zegt het spreekwoord. Dit geld ook wel voor de informatie die ik kon vinden. De ene geleerde zei dat je absoluut niets van het varken mag gebruiken, terwijl de andere geleerde zei dat gelatine wat gemaakt wordt van de botten van een varken, zolang verwerkt is, dat het varken er nauwelijks meer in te herleiden is, en dat het dus gebruikt kan worden.
Dat gaf in het begin verwarring. Moest het nu wel, hoefde het nu niet? Wat moest ik laten staan? Waar moest ik op letten? Ik kon bij niemand terecht om te vragen wat ik moest doen of moest laten. De Imam sprak geen Nederlands. Hoewel de bestuursleden van de moskee wel wat Nederlands spraken, was dit te weinig om de vraag te stellen. Dus antwoorden kwamen er niet. Het bleef een zoektocht. En eigenlijk is het nog steeds een zoektocht. Vroeger was de keus toch eten wat mogelijk haram is ( niet toegestaan) of laten staan.
In deze tijd worden er veel producten aangeboden in zo’n beetje alle supermarkten. Vorige week kocht ik een pakje ham: kalkoenham. En een pakje kalfsbacon. Nooit geweten dat er ham of bacon bestaat die niet van het varken komt. Het kalfsbacon smaakte voor mijn gevoel precies zoals de kalkoenham. De kalkoenham deed mij denken aan de schouderham die vroeger veel op tafel kwam. Mogelijk is de bereidingswijze hetzelfde waardoor de smaak ook hetzelfde is of in ieder geval lijkt. Ik zal er in ieder geval geen geld meer aan uitgeven. Goedkoop was het zo ie zo niet en zo lekker vond ik het nu ook weer niet. Maar blijkbaar had ik het toch weer even nodig om te kunnen vergelijken. Een smaak uit het verleden, die ik toch blijkbaar niet vergeten was, vergelijken met het aanbod van nu. Om dan tot de conclusie te komen dat het nu niet is wat het vroeger was.
Navragen wat toegestaan is of niet doe ik al lang niet meer. Wijze lessen worden er genoeg gegeven, maar ondertussen wordt er bijvoorbeeld kaas gegeten waarin stremsel van een niet- ritueel geslacht kalf in verwerkt is. Mogelijk een heel klein druppeltje op een heel groot stuk kaas, maar als iemand principieel wil zijn, moet de kaas niet gegeten worden.
Het is niet aan mij om te oordelen over een ander, wat wel of niet gegeten wordt. Gelijktijdig wil ik niet dat anderen oordelen of ik het wel goed doe of niet, dus ga ik mijn eigen gang. Ik let op daar waar nodig, en neem mijn eigen verantwoording. Ik volg de islamitische regels over halal eten. Ik ben zelf verantwoordelijk voor wat ik koop, wat ik klaar maak en wat ik eet. Hierin laat ik mij niet leiden door anderen hoe goed zij het ook bedoelen.
Ik ga verder zoals ik het steeds gedaan heb. Bewust boodschappen doen, en mocht ik dan toch een keer een product kopen, waarvan onduidelijk is of het halal ( toegestaan ) is misschien zelfs haram dan is het aan mij om te beslissen of ik mij aan de regels wil houden of toch niet.
0 reacties