Vroeger was alles anders
Vandaag had ik een afspraak in Rijswijk. Vanuit Gouda ben ik met de trein naar Den Haag gereisd en verder met de tram. Met de tram naar het Hollands Spoor.
Ik kom langs plekken waar ik in mijn jonge jaren ook kwam, maar niets ziet er meer uit zoals het geweest is. De straatnamen die omgeroepen worden zijn nog steeds het zelfde, maar de gebouwen en de omgeving zien er heel anders uit dan dat ik mij kan herinneren.
Op het Hollands Spoor stap ik over op de tram naar Delft.
Al snel kom ik op bekend terrein. Laakkade waar ik in 2003 als jongerenwerker gewerkt heb. Het Lorenzplein waar nu Albert Hein te vinden is, maar wat heel vroeger een bioscoop is geweest. Boven de winkel ziet het er nog steeds uit als toen, maar verder is het onherkenbaar.
Dan gaat de tram richting Broeksloot. Ik zie mijzelf daar weer als kind op het ijs om te schaatsen. Wat was dat een brede sloot. In mijn herinneringen dan want nu ik kijk is het echt een slootje van niks.
De tram rijdt langs het parkje, wat ook echt maar een parkje is, met daarin het oude gemeentehuis. Gelukkig is dat gebouw bewaard gebleven en zo te zien goed onderhouden want het ziet er echt nog uit zoals ik in herinnering had.
In het parkje is een vijver. Tenminste dat leek altijd wel een vijver. Maar ook dit blijkt een vijvertje te zijn. De vijver zat altijd als eerste dichtgevroren in de winter en dus konden we daar al snel naar toe om te schaatsen. Van die ouderwetse houten schaatsen. Friese doorlopers met een hele lange krul aan de voorkant waar je zo lekker over kon struikelen om op je snuit te gaan. Of klompen, een hoog blok hout met een ijzer eronder. Kon je schaatsen dan was dat geen probleem, maar zoals ik die toch ook weer niet altijd even handig was, ik vier er meer vanaf dan dat ik schaatsen kon. Met ophalen van oude kranten, die vervolgens verkocht werden , heb ik toen mijn kunstschaatsen kunnen kopen en eindelijk gleed ik zonder vallen over het ijs.
De volgende halte was de Herenstraat. DE winkelstraat van Rijswijk. Door de microfoon wordt omgeroepen dat dit de halte is voor het museum.
Eigenlijk ook een museumpje. Eenmaal in mijn hele jeugd en jonge jaren ben ik daar naar binnen geweest. Het is zo klein dat alles met ongeveer een half uur wel bekeken was. Of we zijn er te snel doorheen gelopen, dat kan natuurlijk ook, maar klein is het zeker. Ook is het museum niet naast de tramhalte want om er te komen , moet je toch nog een heel eind de Herenstraat inlopen. Wanneer je verwacht het museum vlak bij de tramhalte te vinden, dan kom je bedrogen uit.
Dan rijdt de tram weer verder richting Hoornbrug. Ik ben bijna bij mijn bestemming en pak mijn spullen bij elkaar om uit te kunnen stappen.
Terwijl ik uitstap bedenk ik mij wat een verschil de werkelijkheid van nu is in vergelijk met wat ik mij herinner uit mijn jeugd. Ik probeer de beelden van vandaag weer te vergeten en vooral de beelden van toen, spelen en wandelen in het park, schaatsen in de winter vast te houden.
0 reacties