Zomaar een gesprek

Zomaar een gesprek.

Niet helemaal zo maar, want de aanleiding was de Stadsiftar. De Stadsiftar waar 220 mensen aan deel genomen hebben, had indruk achter gelaten. Mooi natuurlijk, want daarvoor organiseert de werkgroep deze bijeenkomst. Het is de bedoeling dat er mensen komen, maar ook dat ze na afloop kunnen zeggen we hebben er van genoten.

Vervolgens hadden we het over de maand Ramadan. Ik vertelde dat dit jaar, voor het eerst sinds jaren, niet de vraag is gesteld:” mag je dan ook helemaal niets drinken”?

Deze constatering kan twee kanten uit gaan. De ene kant is: Men begint er meer over te weten en dan is de vraag niet relevant meer. De andere kant is: Lekker boeiend waarom zou ik mij er mee bezig houden, het is niet mijn ding. Reacties die ik overigens ook wel heb gekregen zo door de jaren heen.

Tijdens de vastenmaand gaan voor mij voor zo ver mogelijk alle afspraken gewoon door. Het valt voor de ander niet op dat ik vast. Hooguit dat ik geen koffie of thee pak voor mijzelf. Misschien speelt dat ook een rol dat ik gewoon doorga en niet de nadruk leg op het anders zijn in die maand.

Ik vind het ook niet nodig dat het opvalt, want ik vast omdat ik dat wil, en niet om aan de mensen te laten zien, kijk mij het eens goed doen, ik vast.

Wat ik wel vaker gehoord heb deze maand: “Het zal nu wel gemakkelijker zijn dan vasten in de zomer he?” Ik begrijp de vraag want het tijdstip waarop we mogen eten in de zomer is veel later dan nu het geval is. Maar voor iemand die vast maakt dat eigenlijk niet veel uit. Zelf stel ik mij bij het begin van de maand erop in dat ik een maand lang anders eet en slaap dan de rest van het jaar. Niet eten overdag is geen probleem, want als het tijd is om te eten, dan heb ik eten. Het maakt wel bewust: dan heb ik eten. Er zijn helaas mensen genoeg over de hele wereld die dat niet kunnen zeggen. En ook geen vooruitzicht hebben dat ze straks wel eten hebben.

Natuurlijk voel ik in mijn lijf dat ik een hele dag niets eet en drink. Als ik niets zou voelen, waarom zou ik dan vasten? Toch is het bijzonder om te ervaren dat ik de hele dag niet met eten bezig ben. Dat ik eten kan ruiken, maar er geen trek door krijg. Ik kan naar lekkere dingen kijken zonder er iets van te willen eten. In mijn beleving is dat een knop die ik omgezet heb, wanneer het vasten begint. Daardoor kan ik mij goed concentreren op de belangrijke elementen in deze maand: mijn gebed, Qoran lezen of luisteren, dhikr ( meditatie) doen, klaar staan voor mensen die hulp nodig hebben maar ook delen. Het mag niet zo zijn dat ik aan een volle tafel ga met etenstijd en iemand uit mijn omgeving die dag geen eten heeft.

Mooi om te zien waar het gesprek wat begon over de Stadsiftar allemaal toe kan leiden.